NORSK -- Manlio Dinucci -- Hva er den virkelige atomtrusselen i Midt-Østen?

Hva er den virkelige atomtrusselen i Midt-Østen?

av Manlio Dinucci

Uttalelsen fra Iran om tilbaketrekking fra atomavtalen 5 + 1 (Joint Comprehensive Action Plan) som svar på attentatet mot general Qassem Soleimani vil ikke bety noe siden USA allerede har kansellert sin deltakelse i den. Det er langt mer bekymringsfullt at Israel har sitt eget reelle atomarsenal, og kan fristes til å bruke det i tilfelle en tilbaketrekking av amerikanske tropper fra Midt-Østen

VOLTAIRE NETWORK | ROMA (ITALIA) | 19 JANVIER 2020 

FRANÇAIS  ITALIANO  ESPAÑOL  PORTUGUÊS  ROMÂNĂ  TÜRKÇE  ENGLISH  NEDERLANDS  DEUTSCH 

Italienske medier melder om: «Iran respekterer ikke atomavtalene» (Il Tempo), «Iran trekker seg fra atomavtalene - et skritt mot atombomben» (Corriere della Sera), «Iran forbereder atombomber - farvel til atomavtalen» (Libero). Etter attentatet mot general Soleimani beordret av president Trump, er dette måten nesten alle mediene har lagt fram Irans beslutning om ikke lenger å godta begrensningene for berikelse av uran planlagt i 2015 av 5 + 1-gruppen (USA, Frankrike , Storbritannia, Russland, Kina, pluss Tyskland).

Så disse mediaorganene med deres «informasjon» er åpenbart ikke i tvil om kilden til atomtrusselen i Midt-Østen. De glemmer at det var president Trump som i 2018 trakk USA ut av avtalen, som Israel hadde beskrevet som «vestens overgivelse overfor Ondskapens Akse ledet av Iran». De sier ikke et ord om det faktum at det bare er en atommakt i Midt-Østen - Israel - som attpåtil ikke er underlagt noen form for kontroll fordi de ikke forholder seg til ikke-spredningstraktaten. En traktat som derimot er signert av Iran.

Israeis atomvåpenarsenal, skjermet av en tett tåke av hemmelighold og fortielser, er estimert til mellom 80 og 400 atomstridshoder, pluss tilstrekkelig plutonium til å bygge hundrevis av andre. Israel produserer påviselig også tritium, en radioaktiv gass som den bygger nye generasjoner atomvåpen med. Blant disse er mini-nukes og nøytronbomber som, siden de forårsaker minimal radioaktiv forurensning, vil være mer tilpasset mål nær Israel. Israels atomstridshoder er klare til utskytning på såkalte ballistiske missiler som med Jericho 3 har en rekkevidde på 8 til 9000 kilometer. Tyskland forsynte Israel (i form av en gave eller for dumpingpriser) med fire Dolphin-ubåter modifisert for utskyting av Popeye Turbo-atommissiler, med en rekkevidde på omtrent 1500 kilometer. Stille, og med kapasitet til å forbli under vann i en uke, cruiser delfinene i det østlige Middelhavet, Rødehavet og Persiabukta, klare på 24 timers varsel for et atomangrep.

USA, som allerede har forsynt Israel med mer enn 350 F-15 og F-16 jagerbombere, leverer for tiden minst 75 F-35 jagerfly, som har kapasitet for både konvensjonelle og kjernefysiske våpen. Den første skvadronen med F-35 i Israel ble operative i desember 2017. Israel Aerospace Industries produserer vingekomponenter som gjør F-35ene usynlige for radar. Med denne teknologien, som også skal brukes på italienske F-35-er, forsterker Israel angrepskapasiteten til sine atomvåpen.

Utdrag fra en e-post fra tidligere Joint Staff Chief, daværende amerikanske forsvarsminister, Colin Powell

Israel, med 200 atomvåpen permanent rettet mot Iran, som antydet av den tidligere amerikanske utenriksministeren Colin Powell i 2015 [1], er fast bestemt på å opprettholde sitt monopol på bomben i Midtøsten. Derav forsøker de å hindre Iran i å utvikle et sivilt kjernefysisk program som kanskje en dag muliggjør bygging av atomvåpen, en kapasitet som i dag besettes av dusinvis av land over hele verden. I syklusen for utnyttelse av uran er det ingen klar linje mellom sivil og militær bruk av spaltbart materiale. For å blokkere det iranske atomprogrammet, er Israel fast bestemt på å bruke alle midler de kan. Attentatet mot fire iranske kjernefysiske forskere mellom 2010 og 2012 var mest sannsynlig en jobb utført av Mossad.

Israels kjernefysiske våpen er integrert i NATOs elektroniske system, innenfor rammen av «Individuelt samarbeidsprogram» med Israel, et land som ikke er medlem av Alliansen, men som har et fast tilhold ved Alliansens hovedkvarter i Brussel. I henhold til planen som ble testet under øvelsen USA-Israel Juniper Cobra 2018, ville amerikanske styrker ankomme via Europa (spesielt fra baser i Italia) for å støtte Israel i en krig mot Iran, en krig som kunne starte med et israelsk angrep på iranske områder med kjernefysisk materiell, som de som ble satt opp av iranerne ved Osiraq [2]. Jerusalem Post [3] bekrefter at Israel har ikke-nukleære antibunkerbomber, som spesielt kan brukes sammen med F-35, og som er i stand til å treffe det iranske kjernefysiske området ved Fordow. Men Iran, selv om det ikke har atomvåpen, har militær kapasitet til en hurtig respons, noe Jugoslavia, Irak og Libya ikke hadde i under angrepene fra USA og NATO. I dette tilfellet kan derfor Israel, om de bruker atomvåpen, utløse en kjedereaksjon med helt uforutsigbare resultater.

Manlio Dinucci

Oversettelse
Bjørn Thorsønn

Kilde
Il Manifesto (Italia)

DE -- Manlio Dinucci -- Was ist die wirkliche nukleare Bedrohung im Nahen Osten?

Was ist die wirkliche nukleare Bedrohung im Nahen Osten?

von Manlio Dinucci

DEUTSCH ENGLISH FRANÇAIS ITALIANO PORTUGUÊS 

ROMÎNA  SPANISH TÜRKÇE

„Der Iran hält sich nicht an die Nuklearabkommen“ (Il Tempo), „Iran zieht sich aus den Nuklearabkommen zurück - ein Schritt in Richtung Atombombe“ (Corriere della Sera), „Iran bereitet Atombomben vor - Abschied vom Atomabkommen“ (Libero). Auf diese Weise haben fast alle Medien die Entscheidung des Iran nach der von Präsident Trump angeordneten Ermordung von General Soleimani dargestellt, die für 2015 geplanten Beschränkungen der Urananreicherung durch die 5+1-Gruppe (USA, Frankreich, Großbritannien, Russland, China und Deutschland) nicht mehr zu akzeptieren.

Diese „informationsorgane“ haben also offensichtlich keinen Zweifel an der Quelle der nuklearen Bedrohung im Nahen Osten. Sie vergessen, dass es Präsident Trump war, der 2018 die USA aus dem Abkommen, das Israel als „die Kapitulation des Westens vor der vom Iran geführten Achse des Bösen“ bezeichnet hatte, zurückgezogen hat. Sie sagen kein Wort darüber, dass es im Nahen Osten nur eine einzige Atommacht gibt - Israel -, die keiner Form der Kontrolle unterworfen ist, weil sie sich nicht an den Atomwaffensperrvertrag hält, der jedoch vom Iran unterzeichnet ist.

Das durch einen dichten Mantel aus Geheimhaltung und Omertà abgeschirmte Arsenal Israels wird auf 80 bis 400 Atomsprengköpfe geschätzt, zuzüglich genügend Plutonium, um Hunderte von weiteren zu bauen. Israel produziert sicherlich auch Tritium, ein radioaktives Gas, mit dem es Atomwaffen der neuen Generation baut. Dazu gehören Minibomben und Neutronenbomben, die, da sie eine minimale radioaktive Verseuchung verursachen, besser für Ziele in der Nähe von Israel geeignet wären. Die israelischen Nuklearsprengköpfe sind bereit für den Abschuss durch ballistische Raketen, die mit der Jericho 3 eine Reichweite von 8.000 bis 9.000 Kilometern haben. Deutschland lieferte an Israel (als Geschenk oder zum Schleuderpreis) vier für den Start von Popeye Turbo Atomraketen modifizierte Dolphin-U-Boote mit einer Reichweite von etwa 1.500 Kilometern. Lautlos und mit der Fähigkeit, eine Woche lang unter Wasser zu bleiben, fahren die Dolphins im östlichen Mittelmeer, im Roten Meer und im Persischen Golf und sind rund um die Uhr für einen Atomangriff einsatzbereit.

Die Vereinigten Staaten, die Israel bereits mehr als 350 F-15 und F-16 Jagdbomber geliefert haben, liefern derzeit mindestens 75 F-35 Jäger aus, die ebenfalls sowohl über konventionelle als auch über nukleare Kapazitäten verfügen. Das erste Geschwader der israelischen F-35 wurde im Dezember 2017 einsatzbereit. Israel Aerospace Industries stellt Tragflächenkomponenten her, die die F-35 für den Radar unsichtbar machen. Mit dieser Technologie, die auch bei den italienischen F-35 angewendet wird, potenziert Israel die Angriffskapazitäten seiner Nuklearstreitkräfte.

Israel, mit 200 Atomwaffen, die permanent auf den Iran gerichtet sind, wie der ehemalige US-Außenminister Colin Powell 2015 [1] angedeutet hat, ist entschlossen, sein Monopol der Bombe im Nahen Osten aufrechtzuerhalten, indem es den Iran daran hindert, ein ziviles Atomprogramm zu entwickeln, das eines Tages den Bau von Atomwaffen ermöglichen könnte, eine Befugnis, die heute Dutzende von Ländern auf der ganzen Welt haben. Im Kreislauf der Urangewinnung gibt es keine klare Grenze zwischen der zivilen und militärischen Nutzung von spaltbarem Material. Um das iranische Nuklearprogramm zu blockieren, ist Israel entschlossen, alle Mittel einzusetzen, die ihm zur Verfügung stehen. Die Ermordung von vier iranischen Atomwissenschaftlern zwischen 2010 und 2012 war höchstwahrscheinlich das Werk des Mossad.

Die israelischen Nuklearstreitkräfte sind im Rahmen des „Individuellen Kooperationsprogramms“ mit Israel, einem Land, das nicht Mitglied des Bündnisses ist, aber eine ständige Mission im Hauptquartier des Bündnisses in Brüssel hat, in das elektronische System der NATO integriert. Nach dem Plan, der bei der Übung Juniper Cobra 2018 getestet wurde, würden die amerikanischen Streitkräfte über Europa (vor allem von italienischen Stützpunkten aus) eintreffen, um Israel in einem Krieg gegen den Iran [2] zu unterstützen, ein Krieg, der mit einem israelischen Angriff auf iranische Nuklearanlagen beginnen könnte, wie er auf dem iranischen Gelände von Osiraq durchgeführt wurde. Die Jerusalem Post [3] bestätigt, dass Israel über nicht-nukleare Anti-Bunker-Bomben verfügt, die insbesondere mit den F-35, die den iranischen Nuklearstandort Fordow treffen können, eingesetzt werden können. Aber der Iran, obwohl er keine Atomwaffen besitzt, verfügt über eine militärische Abwehrkapazität, die Jugoslawien, Irak und Libyen zum Zeitpunkt der Angriffe der USA und der NATO nicht besaßen. In diesem Fall könnte Israel eine Atomwaffe einsetzen, indem er eine Kettenreaktion auslöst, die unvorhersehbare Folgen hat.

il manifesto, 07.Januari 2020

Übersetzung: K.R.

http://www.natoexit.it/en/home-en/
http://www.natoexit.it/

ERKLÄRUNG VON FLORENZ

FÜR EINE INTERNATIONALE NATO-AUSTRITTS-FRONT

DANSK DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL  FRANÇAIS ITALIANO

NEDERLANDS PORTUGUÊS ROMÎNA SLOVENSKÝ SVENSKA

TÜRKÇE РУССКИЙ

Manlio Dinucci

Geograph und Geopolitiker. Seine neuesten Bücher sind Laboratorio di geografia, Zanichelli 2014 ; Diario di viaggio, Zanichelli 2017 ; L’arte della guerra / Annali della strategia Usa/Nato 1990-2016, Zambon 2016, Guerra Nucleare. Il Giorno Prima 2017; Diario di guerra Asterios Editores 2018, Premio internazionale per l'analisi geostrategica assegnato il 7 giugno 2019 dal Club dei giornalisti del Messico, A.C.

EN -- Manlio Dinucci -- What is the real nuclear threat in the Middle East?

What is the real nuclear threat in the Middle East?

by Manlio Dinucci

FRANÇAIS ITALIANO PORTUGUÊS ROMÎNA  SPANISH TÜRKÇE

« Iran is not respecting the nuclear agreements » (Il Tempo), « Iran withdraws from the nuclear agreements – a step towards the atomic bomb » (Corriere della Sera), « Iran is preparing atomic bombs – goodbye to the nuclear agreement » (Libero) . This is the way that almost all of the media have presented Iran's decision, after the assassination of General Soleimani ordered by President Trump, to no longer accept the limitations on the enrichment of uranium planned in 2015 by the 5+1Group (United States,  France, the United Kingdom, Russia, China, plus Germany).

So these organs of « information » are obviously in no doubt as to the source of the nuclear threat in the Middle East. They are forgetting that  it was President Trump, in 2018, who withdrew the USA from the agreement, which Israël had described as « the surrender of the West to the Axis of Evil guided by Iran ». They do not say a word about the fact that there is only one nuclear power in the Middle East – Israël - which is not submitted to any form of control because it does not adhere to the Non-Proliferation Treaty, which is, however, signed by Iran.

The Israëli arsenal, shielded by a dense cloak of secrecy and omertà, is estimated at between 80 and 400 nuclear warheads, plus sufficient plutonium to build hundreds of others. Israël certainly also produces  tritium, a radioactive gas with which it is building new generation nuclear weapons. Among these are mini-nukes and neutron bombs which, since they cause minimal radioactive contamination, would be more adapted to targets close to Israël. The Israëli nuclear warheads are ready for launching on ballistic missiles which, with the Jericho 3, have a range of 8 to 9,000 kilometres. Germany supplied Israël (in the form of a gift or for knock-down prices) with four Dolphin submarines modified for launching Popeye Turbo nuclear missiles, with a range of approximately 1,500 kilometres. Silent, and with the capacity to remain under water for a week, the Dolphins are cruising in the Eastern Mediterranean, the Red Sea and the Persian Gulf, ready on twenty-four hour alert for a nuclear attack.

The United States, which have already supplied Israël with more than  350 F-15 and F-16 fighter-bombers, are currently delivering at least 75 F-35 fighters, which also have both conventional and nuclear capacity. The first squadron of Israëli F-35's became operational in December 2017. Israël Aerospace Industries produce wing components which make the F-35's invisible to radar. With this technology, which will also  be applied to Italian F-35's, Israël is potentiating the attack capacities of its nuclear forces.

Israël, with 200 nuclear weapons permanently aimed at Iran, as was indicated by ex-US Secretary of State Colin Powell in 2015 [1], is determined to maintain its monopoly of the Bomb in the Middle East, by preventing Iran from developing a civil nuclear programme which might one day enable the construction of nuclear weapons, a capacity which is today possessed by dozens of countries throughout the world. In the cycle of the exploitation of uranium, there is no clear line between civil and military use of fissile material. In order to block the Iranian nuclear programme, Israël is determined to use whatever means it can. The assassination of four Iranian nuclear scientists between 2010 and  2012 was most probably the work of Mossad.

Israëli nuclear forces are integrated in NATO's electronic system, in the framework of the « Individual Cooperation Programme » with Israël, a country which is not a member of the Alliance, but has a permanent mission at the Alliance's headquarters in Brussels. According to the plan tested during the USA-Israël exercise Juniper Cobra 2018, US forces would arrive via Europe (especially from bases in Italy) to support Israël in a war against Iran [2], a war which could start with an Israëli attack on Iranian nuclear sites, like the one made on the Iranian site of Osiraq. The  Jerusalem Post [3] confirms that Israël possesses non-nuclear anti-bunker bombs, which can be used particularly with the F-35's, able to hit the Iranian nuclear site at Fordow. But Iran, although it has no nuclear weapons, has a military riposte capacity, which Yugoslavia, Iraq and Libya did not possess at the moment of the attacks by the USA and NATO. In this case, Israël could use a nuclear weapon by triggering a chain reaction causing unforeseeable results.

[1] « Israël : 200 armes nucléaires pointées sur l’Iran », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto (Italie) , Réseau Voltaire, 15 mai 2018.

[2] « Sous l’emprise des USA et de l’Otan », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto (Italie) , Réseau Voltaire, 13 mars 2018. Et « Droit de réponse de l’Otan, réplique de Manlio Dinucci et commentaire du Réseau Voltaire », 17 mars 2018.

[3] “Would Israel still need US bunker busters for attacking Iranian nukes ?”, Yonah Jeremy Bob, Jerusalem Post, January 3, 2020.

il manifesto, 07 January 2020

Translator: Pete Kimberley

http://www.natoexit.it/en/home-en/

http://www.natoexit.it/

DECLARATION OF FLORENCE

FOR AN INTERNATIONAL FRONT NATO EXIT
DANSK DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL  FRANÇAIS ITALIANO  NEDERLANDS
PORTUGUÊS ROMÎNA SLOVENSKÝ SVENSKA TÜRKÇE РУССКИЙ

Manlio Dinucci

Geographer and geopolitical scientist. His latest books are Laboratorio di geografia, Zanichelli 2014 ; Diario di viaggio, Zanichelli 2017 ; L’arte della guerra / Annali della strategia Usa/Nato 1990-2016, Zambon 2016, Guerra Nucleare. Il Giorno Prima 2017; Diario di guerra Asterios Editores 2018, Premio internazionale per l'analisi geostrategica assegnato il 7 giugno 2019 dal Club dei giornalisti del Messico, A.C.

NL -- Manlio Dinucci -- Wat is de Echte Nucleaire Dreiging in het Midden-Oosten?

Wat is de Echte Nucleaire Dreiging in het Midden-Oosten?

door: Manlio Dinucci

ENGLISH FRANÇAIS ITALIANO PORTUGUÊS ROMÎNA  SPANISH TÜRKÇE

De aankondiging van Iran dat het zich terugtrekt uit de 5+1 nucleaire overeenkomst (Gemeenschappelijk Alomvattend Actieplan) naar aanleiding van de moord op generaal Qassem Soleimani zal niets betekenen, aangezien de Verenigde Staten hun deelname al hebben geannuleerd. Het is veel zorgwekkender dat Israël zijn eigen echte nucleaire arsenaal heeft en in de verleiding zou kunnen komen dit te gebruiken in geval van een terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit het Midden-Oosten.

« Iran houdt zich niet aan de nucleaire akkoorden " (Il Tempo), " Iran trekt zich terug uit de nucleaire akkoorden - een stap richting de atoombom " (Corriere della Sera), " Iran bereidt atoombommen voor - een vaarwel aan het nucleaire akkoord " (Libero). Dit is de manier waarop bijna alle media het besluit van Iran hebben gepresenteerd, na de moord op generaal Soleimani op bevel van President Trump, om niet langer de beperkingen op de verrijking van uranium te accepteren die in 2015 door de 5+1-groep zijn gepland (Verenigde Staten, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Rusland, China, plus Duitsland).

Deze organen van " informatie " zijn dus duidelijk de bron van de nucleaire dreiging in het Midden-Oosten. Ze vergeten dat het President Trump was die in 2018 de VS uit het akkoord trok, dat Israël had omschreven als "de overgave van het Westen aan de As van het Kwaad, geleid door Iran". Ze zeggen geen woord over het feit dat er in het Midden-Oosten slechts één nucleaire macht is - Israël - die aan geen enkele vorm van controle is onderworpen omdat ze zich niet houdt aan het non-proliferatieverdrag, dat echter wel door Iran is ondertekend.

Het Israëlische - arsenaal, afgeschermd door een dichte mantel van geheimzinnigheid en omertà, wordt geschat op tussen de 80 en 400 kernkoppen, plus voldoende plutonium om honderden andere te bouwen. Israël produceert zeker ook tritium, een radioactief gas waarmee het een nieuwe generatie kernwapens bouwt. Daaronder zijn minikernkoppen en neutronenbommen die, omdat ze een minimale radioactieve besmetting veroorzaken, meer geschikt zouden zijn voor doelen in de buurt van Israël. De Israëlische - kernkoppen zijn klaar voor lancering op ballistische raketten die, met de Jericho 3, een bereik hebben van 8 tot 9.000 kilometer. Duitsland leverde Israël (in de vorm van een geschenk of voor knock-outprijzen) vier voor de lancering van Popeye Turbo-kernraketten aangepaste dolfijnonderzeeërs, met een bereik van ongeveer 1500 kilometer. Stille, en met de capaciteit om een week onder water te blijven, varen de dolfijnen in de oostelijke Middellandse Zee, de Rode Zee en de Perzische Golf, klaar voor een 24-uurs alertheid voor een nucleaire aanval.

De Verenigde Staten, die al meer dan 350 F-15 en F-16 jachtbommenwerpers aan Israël hebben geleverd, leveren momenteel ten minste 75 F-35 gevechtsvliegtuigen, die ook zowel conventionele als nucleaire capaciteit hebben. Het eerste eskader van Israëlische F-35's werd operationeel in december 2017. Israël Aerospace Industries produceert vleugelonderdelen die de F-35's onzichtbaar maken voor de radar. Met deze technologie, die ook zal worden toegepast op de Italiaanse F-35's, versterkt Israël de aanvalscapaciteiten van zijn kernkrachten.

Israël, met 200 kernwapens die permanent gericht zijn op Iran, zoals de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell in 2015 heeft aangegeven [1], is vastbesloten zijn monopolie op de bom in het Midden-Oosten te handhaven door te voorkomen dat Iran een civiel nucleair programma ontwikkelt dat op een dag de bouw van kernwapens mogelijk zou maken, een capaciteit die vandaag de dag door tientallen landen in de hele wereld in bezit is. In de cyclus van de exploitatie van uranium is er geen duidelijke scheidslijn tussen civiel en militair gebruik van splijtbaar materiaal. Om het Iraanse kernprogramma te blokkeren, is Israël vastbesloten om alle mogelijke middelen te gebruiken. De moord op vier Iraanse kernwetenschappers tussen 2010 en 2012 was hoogstwaarschijnlijk het werk van de Mossad.

De Israëlische nucleaire strijdkrachten zijn geïntegreerd in het elektronische systeem van de NAVO, in het kader van het "Individual Cooperation Programme" met Israël, een land dat geen lid is van de alliantie, maar een permanente missie heeft in het hoofdkwartier van de alliantie in Brussel. Volgens het plan dat werd getest tijdens de USA-Israël oefening Juniper Cobra 2018, zouden de Amerikaanse strijdkrachten via Europa aankomen (vooral vanuit de bases in Italië) om Israël te steunen in een oorlog tegen Iran [2], een oorlog die zou kunnen beginnen met een Israëlische aanval op Iraanse nucleaire sites, zoals die op de Iraanse site van Osiraq werd uitgevoerd. De Jerusalem Post [3] bevestigt dat Israël niet-nucleaire anti-bunkerbommen bezit, die vooral gebruikt kunnen worden met de F-35's, die de Iraanse nucleaire site in Fordow kunnen treffen. Maar Iran heeft, hoewel het geen kernwapens heeft, een militaire riposteercapaciteit, die Joegoslavië, Irak en Libië niet bezaten op het moment van de aanvallen van de VS en de NAVO. In dit geval zou Israël een kernwapen kunnen gebruiken door een kettingreactie op gang te brengen met onvoorspelbare gevolgen.

il manifesto, 7 January 2020

Nederlandse Vertaling: Martien

http://www.natoexit.it/en/home-en/

http://www.natoexit.it/

DECLARATIE VAN FLORENCE

VOOR EEN INTERNATIONAAL FRONT NAVO-EXIT

DANSK DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL  FRANÇAIS ITALIANO  NEDERLANDS

PORTUGUÊS ROMÎNA SLOVENSKÝ SVENSKA TÜRKÇE РУССКИЙ 

Manlio Dinucci

Geographer and geopolitical scientist. His latest books are Laboratorio di geografia, Zanichelli 2014 ; Diario di viaggio, Zanichelli 2017 ; L’arte della guerra / Annali della strategia Usa/Nato 1990-2016, Zambon 2016, Guerra Nucleare. Il Giorno Prima 2017; Diario di guerra Asterios Editores 2018, Premio internazionale per l'analisi geostrategica assegnato il 7 giugno 2019 dal Club dei giornalisti del Messico, A.C.

A MUST READ -- The Danger In Threats by Paul Craig Roberts

The Danger In Threats

January 11, 2020

The Danger In Threats

Paul Craig Roberts

The high tensions caused by Washington between the US and Iran are to blame for the Ukrainian airliner that was shot down. “Human error at a time of crisis caused by US adventurism led to disaster.”  https://www.zerohedge.com/geopolitical/stunning-reversal-iran-admits-accidentally-shooting-down-ukrainian-passenger-jet#comment_stream 

Just as the Iranian commander misinterpreted the airliner’s maneuver as a strike on a military base, an American or a Russian can conclude that a false warning of incoming ICBMs, of which the Cold War had many, is real.  

During the Cold War as each side was working to reduce tensions, there was no hair-trigger in place.  Now that the US has caused high tensions with Russia as it has with Iran, false alarms are extremely dangerous.  

This is the message that Stephen Cohen, myself, and others have continually given.  

Hopefully, some good will come from the loss of 176 lives by sobering up the warharks in Washington who are forever issuing threats.  The responsibility for raising tensions to such dangerous levels in both Iran and Russia is entirely Washington’s.  This reckless and irresponsible behavior must stop before the unnecessary tensions cause Armageddon.

https://www.rt.com/news/478011-irgc-accepts-guilt-downing/  

‘I wish I was dead’: Senior IRGC commander accepts responsibility for downing Ukrainian jet, says it was mistaken for missile

11 Jan, 2020 10:13 / Updated 10 hours ago

Get short URL

© Reuters / Nazanin Tabatabaee

A top Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC) officer has revealed that the Ukrainian jet was mistaken for an incoming cruise missile and that the commander of the anti-aircraft unit had only 10 seconds to make the decision.

“After hearing about the crash of the Ukrainian plane, I wished to die”, Hajizadeh said during a press conference on Saturday.

I wish I had died and not witnessed such an accident

The commander explained that the incident had occurred as the country was bracing for potential US strikes and that the “likelihood of conflict” between the two nations has been “unprecedented” since the Islamic Revolution of 1979.

According to an early assessment, the Ukrainian plane was erroneously identified as an incoming cruise missile, which resulted in the tragedy. Air-defense units received a warning that cruise missiles had been fired at the country and stayed on high alert at the time of the incident, Hajizadeh stated.

The commander of the anti-aircraft unit had sought confirmation for the launch from his superiors, but experienced communication problems and had to make the decision –which turned out to be wrong– on his own. The officer only had 10 seconds to make the decision, Hajizadeh added.

Hajizadeh stated that the IRGC notified the authorities that it had likely hit the plane back right after the incident, yet this information was not disclosed to the public while the crash site was being investigated. Neither IRGC nor the country’s military sought to hide the incident, the due procedure was to be followed, he explained.

SP -- Manlio Dinucci -- ¿Dónde está la verdadera amenaza ‎nuclear en el Medio Oriente?‎

¿Dónde está la verdadera amenaza ‎nuclear en el Medio Oriente?‎

por Manlio Dinucci

Irán anuncia que se retira del acuerdo 5+1 (JCPOA), como respuesta al asesinato del ‎general Qassem Suleimani, perpetrado por Estados Unidos. Dado el hecho que ‎Estados Unidos ya se había retirado de ese acuerdo, el anuncio de Irán no modifica ‎la situación ya existente. Mucho más preocupante que la retirada iraní de ese acuerdo ‎es el hecho que Israel ya dispone de un verdadero arsenal nuclear y que podría sentirse ‎tentado a utilizarlo si Estados Unidos retira sus tropas del Medio Oriente. ‎

RED VOLTAIRE | ROMA (ITALIA) | 10 DE ENERO DE 2020 

FRANÇAIS  ITALIANO  PORTUGUÊS  ROMÂNĂ  TÜRKÇE 

“Irán no respeta los acuerdos nucleares” (Il Tempo), “Irán se retira de los acuerdos nucleares: ‎un paso hacia la bomba atómica” (Corriere della Sera), “Irán prepara las bombas atómicas: adiós ‎al acuerdo nuclear” (Libero). Casi todos los medios anuncian en ese tono la decisión de Irán, consecuencia del ‎asesinato del general irania Qassem Suleimani, ordenado por el presidente Trump, de no seguir ‎aceptando las limitaciones para el enriquecimiento de uranio estipuladas en el acuerdo que firmó ‎en 2015 con el grupo 5+1 (Estados Unidos, Francia, Reino Unido, Rusia, China más Alemania).

‎

O sea, esos medios de ‎“información”‏ no abrigan ‏dudas sobre el origen de la amenaza nuclear en ‎el Medio Oriente. Pero se olvidan de que fue el presidente Trump quien sacó a Estados Unidos ‎del acuerdo 5+1 en 2018, acuerdo que Israel había definido como «la rendición de Occidente ‎ante el eje del mal encabezado por Irán». ‎

Tampoco dicen ni una palabra sobre el hecho que en el Medio Oriente hay una sola potencia ‎nuclear: Israel, que ni siquiera se somete a ningún tipo de control porque no es firmante del ‎Tratado de No Proliferación, documento que Irán sí firmó. ‎

El arsenal nuclear israelí, sobre el cual se extiende una pesada capa de secreto y de silencio, está ‎evaluado en una cantidad de entre 80 y 400 ojivas nucleares y en un volumen de plutonio ‎suficiente para fabricar varios centenares más. Israel también produce seguramente tritio, un gas ‎radioactivo utilizado en la fabricación de armamento nuclear de nueva generación, como las ‎llamadas mini-nukes y las bombas de neutrones, capaces de provocar una ‎contaminación radioactiva a pequeñas escala –lo cual permitiría usarlas contra objetivos ‎geográficamente cercanos a Israel. ‎

Las cargas nucleares israelíes están listas para su uso con misiles balísticos como el Jericho, ‎cuyo alcance se sitúa entre 8 000 y 9 000 kilómetros. Alemania ha proporcionado a Israel –como ‎donación o a precios reducidos– 4 submarinos de la clase Dolphin modificados para portar ‎misiles nucleares Popeye Turbo, con un alcance de 1 500 kilómetros. Silenciosos y capaces de ‎mantenerse en inmersión durante una semana, esos submarinos israelíes navegan por el este del ‎Mediterráneo, el Mar Rojo y el Golfo Pérsico, listos para iniciar un ataque nuclear. ‎

Estados Unidos, que ya entregó a Israel más de 350 cazabombarderos F-15 y F-16, está ‎enviándole ahora al menos 75 F-35, igualmente capaces de portar armamento convencional o ‎nuclear. Una primera escuadra de F-35 israelíes entró en operaciones en diciembre de 2017. La ‎empresa Israel Aerospace Industries produce actualmente componentes que hacen las alas de los ‎‎F-35 invisibles para los radares. Con esa tecnología, que también se aplicará a los F-35 ‎italianos, Israel incrementa las capacidades de ataque de sus fuerzas nucleares. ‎

‎

Fragmento de un correo electrónico donde el ex jefe del Estado Mayor ‎Conjunto y secretario de Estado estadounidense, Colin Powell, reconoce –el 3 ‎de marzo de 2015– que Irán no tiene armas nucleares, ni podría utilizarlas si las tuviese, ‎mientras que Israel dispone de al menos 200 armas atómicas. ‎

Israel –que mantiene sus 200 armas nucleares apuntando hacia Irán, como indicó en 2015 el ‎ex secretario de Estado estadounidense Colin Powell [1]– está decidido a conservar su monopolio del armamento atómico en el Medio ‎Oriente impidiendo que Irán desarrolle un programa nuclear civil que podría permitirle algún día ‎producir armas nucleares, capacidad que hoy tienen decenas de países. ‎

Pero en el ciclo de explotación del uranio no existe una frontera definida entre el uso civil y el uso ‎militar del material fisible y, con tal de bloquear el programa nuclear iraní, Israel está dispuesto a ‎recurrir a cualquier medio. Los asesinatos consecutivos de 4 científicos nucleares iraníes, ‎entre 2010 y 2012, son según todos los indicios obra del Mossad israelí.‎

Las fuerzas nucleares israelíes están integradas al sistema radioelectrónico global de la OTAN, en ‎el marco de un «Programa de Cooperación Individual» con Israel, país que sin ser miembro de la ‎alianza atlántica, mantiene una misión permanente en el cuartel general de la OTAN, en Bruselas. ‎

Según el plan puesto a prueba en el ejercicio Juniper Cobra 2018, realizado por Estados Unidos ‎e Israel, fuerzas de Estados Unidos y la OTAN llegarían desde Europa (principalmente desde la ‎bases instaladas en Italia) para respaldar a Israel en una guerra contra Irán [2].

Esa guerra ‎podría comenzar por un ataque de Israel contra las instalaciones nucleares iraníes, como ‎el ataque aéreo israelí realizado en 1977 contra el reactor nuclear iraquí de Osirak. El Jerusalem ‎Post confirmó el 3 de enero que Israel tiene bombas no nucleares antibunker, utilizables ‎principalmente desde los aviones F-35 proporcionados por Estados Unidos, capaces de alcanzar ‎la instalación nuclear iraní de Fordow [3]. ‎

Irán no tiene armas nucleares, pero sí cuenta con una capacidad militar de respuesta que ‎no tenían Yugoslavia, Irak ni Libia cuando fueron atacados por Estados Unidos y la OTAN. Y ‎ante la previsible respuesta de Irán, Israel podría recurrir a su armamento nuclear, iniciando así ‎una reacción en cadena de proporciones y resultados totalmente imprevisibles. ‎

Manlio Dinucci

Fuente
Il Manifesto (Italia)

      

Traducido al español por la Red Voltaire a partir de la versión al francés de Marie-Ange Patrizio

[1] «Israel: 200 armas nucleares apuntan a Irán», por Manlio Dinucci, Il Manifesto (Italia), Red Voltaire, 16 ‎de mayo de 2018.

[2] «Bajo el dominio de Estados Unidos y la OTAN», por Manlio Dinucci, Il Manifesto (Italia), Red Voltaire, 15 de marzo de 2018; «Derecho de respuesta de la OTAN, réplica de Manlio Dinucci y comentario de Red Voltaire», 17 de marzo de 2018.

[3] “Would Israel still need US bunker busters for attacking ‎Iranian nukes?”, Yonah Jeremy Bob, Jerusalem Post, 3 de enero ‎de 2020.